dinsdag 17 april 2018
zondag 25 maart 2018
Hokey pokey en consoorten
Kia ora - oftewel hallo!
Heerlijk aan dit land is het gebrek aan al dan niet giftige steek-, bijt- en kriebelbeesten, in tegenstelling tot buur Australië. Hasse (de lekkerste van ons vier) is de enige die ocharme 1 muggenbeetje heeft opgelopen tot nu toe.
We leren veel bij over dit land en zijn inwoners. Enkele karakteristieken:
Heerlijk aan dit land is het gebrek aan al dan niet giftige steek-, bijt- en kriebelbeesten, in tegenstelling tot buur Australië. Hasse (de lekkerste van ons vier) is de enige die ocharme 1 muggenbeetje heeft opgelopen tot nu toe.
We leren veel bij over dit land en zijn inwoners. Enkele karakteristieken:
- De vogel kiwi staat overal al dan niet gestileerd afgebeeld en is duidelijk een nationaal symbool...
- ...evenals de zilvervaren. Een embleem dat overal terugkomt. Allerhande varenvariëteiten tieren welig, sommige als struik, andere als boom. Als botanicus en/of vogelaar kan je hier je hartje ophalen.
- Ze zijn zo vriendelijk! Zo toegankelijk! Als zelfs de dame aan de kassa mij welgemeend begroet met “Hello dear, how are you?” sta ik met mijn mond vol tanden. Word ik verondersteld te zeggen hoe het met mij gaat? En moet ik dat ook welgemeend terugvragen? Terwijl ik haar niet ken? Of is het enkel een beleefdheidsformule? Als je zelfs in de supermarkt al moet gaan nadenken over sociaal wenselijk gedrag... stressen zeg.
- “Tramping” = hiking. Niemand die hier over een hike spreekt. In Nieuw-Zeeland kan je alleen maar trampen.
Voedsel verdient vanzelfsprekend een apart luik:
- Hokey pokey. U leest het goed. Dit is lekkere mierzoete honingtoffee. Na vanille blijkt hokey pokey de belangrijkste plaatselijke ijssmaak... Check: helemaal niet slecht.
- Afghan cookies: geen idee wat ze met Afghanistan te maken hebben, maar ze zijn verdraaid lekker.
- Koffie: dit is duidelijk een land van liefhebbers. De ervaring leert dat op reis schappelijke koffie vinden (of op zijn minst je koffievoorkeur duidelijk kunnen maken) geen evidentie is, maar hier is het vanzelfsprekend. Zelfs een flat white staat hier standaard op de kaart. Feest!
- Rode biet tussen hamburgers. Aanrader.
- Meat pie: dat is een ander paar mouwen. Je koopt een smakelijk uitziend hartig bladerdeeggebakje en het blijkt vol te zitten met een ondefinieerbare stoofvleeskleurige vleessubstantie. Het ziet er werkelijk niet uit. Stefan heeft het geproefd, onze carnivoordochter heeft het uitgelepeld, ik heb vriendelijk bedankt - wat bijzonder atypisch is voor mij. Zó onaantrekkelijk dus...
Verder ontwaar ik een opmerkelijke evolutie in de reismode. Vrouwelijke reizigers/toeristen/backpackers lopen tegenwoordig massaal rond in strakke joglegging, althans in Nieuw-Zeeland. In JOGlegging! Waarom? Vast staat dat de goeie ouwe flodderbroeken/fisherman pants not done zijn ondertussen. Meevaller dat ik er maar 1 bijheb uit mijn eertijds brede collectie...
Gwendoline
dinsdag 20 maart 2018
Over kiwi’s, dolfijnen, gloeiwormen en 2 puppy’s
Tijd om deze speciaal voor de gelegenheid aangemaakte blog niet langer te negeren en onze avonturen wereldkundig te maken. Zowel Stefan als ik zullen schrijven, al komt elke post automatisch op Stefans naam. Mijn posts zullen vermoedelijk herkenbaar zijn aan een totaal gebrek aan beknoptheid. Hierbij alvast mijn excuses.
Een heenreis van meer dan 24 uur met vier van griep herstellende mensen bleek een uitdaging. De zes uur van Dusseldorf naar Dubai had ik mij als ideaal slaapmoment ingebeeld, aangezien we opstegen om 20u45. Bleek dat er nog een avondmaal voorzien was tijdens die vlucht... Niks geen deftig slaapje. Amper een uur onderweg kreeg de reeds oververmoeide moeder bij het idee aan dergelijke slaapdeprivatie een eerste zenuwinzinking. Brave kindjes en een huilende moeder: het is es iets anders. Ik steek het op de griepnaweeën.
Een week later is het leed geleden, het snot gesnoten. Ons bioritme loopt nu synchroon met de kiwi’s, zoals de Nieuw-Zeelanders zich graag noemen, of het begint er althans op te lijken.
Zaken die ons opvallen:
10 - 13 maart 2018
Stefan had in Auckland een heel fijne backpackers lodge gevonden alwaar we enkele dagen konden bekomen. We speelden meteen een zak kwijt (die mét de camera) maar na een aantal levensverkortend stresserende minuten bleek hij gevonden en opzij gezet door het restaurantpersoneel. Hasse viel die eerste dag overal in slaap; Tijl bleef ondanks jetlag zijn opgeruimde zelf.
We verkenden parken met speeltuinen, het centrum (overal sushirestaurants!), de gezellige haven, kochten een rugbybal en wachtten vol spanning cycloon Hola af. Hola bleek gewoon synoniem voor een halve dag regen en wat wind... teleurstellend hoor.
En dan haalden we de campervan op. Nog voor we vanuit de jeugdherberg vertrokken waren zaten we tegen andermans bumper; dat bleek gelukkig een eenmalig incident. Spookrijdend de parking verlaten: check. Maar ons huisje op wielen is dik in orde: geen vrachtwagen maar toch ruim genoeg en praktisch.
13 - 15 maart 2018
We karren naar Northland en eindigen op een kampeerplek met zicht op watervallen - de Haruru Falls. Er is bijna niemand; idyllischer kan haast niet. De camping wordt gerund door een Aziatische familie: het voelt als een variant op onze frietchinees.
We gaan onze eerste nacht in de campervan in: wij in het tot bed omgebouwde “salon” en de kinderen boven ons in een soortement hangbed. Voor onze gemoedsrust creëren we een bedrand met de ladder. Tot Hasse ‘s nachts slaapdronken het bed blijkt te willen verlaten: plots zien we twee bengelende beentjes tussen twee laddersporten door en het volgende moment valt ze een kleine anderhalve meter naar beneden. Ze is er (en wij ook) met de schrik en enkele blauwe plekken van afgekomen...
De volgende ochtend worden we wakker met een majestueuze regenboog over het meer met waterval. Dit land houdt van ons! We besluiten de waterval van dichterbij te bewonderen en wagen ons aan een boswandeling van 10km door kiwiterritorium (de vogel kiwi, welteverstaan). Halverwege is Hasse’s pijp uit, maar 5 km onverrichter zake kiwi’s spotten was sowieso voldoende. Pas later zullen we leren dat deze loopvogeltjes humeurige nachtdieren zijn en bovendien bedreigd.
15 maart 2018
Soms lijken we wel met onze twee honden op reis, als ze weer gillend van jolijt de meeuwen opjagen... We gespen onze puppy’s vast en rijden naar de kust - The Bay of Islands. In het relaxe kustdorpje Paihia gaan we aan boord van de Dolphin Seeker. We krijgen waar voor ons geld: na een tijdje turen spotten we groepjes dolfijnen die ons vermaken met hun zwem- en springkunsten. Wanneer we verder willen varen, zwemmen ze nog tientallen meters mee tot vlak tegen de boot. Zo mooi om zien! Even onder de beruchte Hole in the Rock doorvaren staat ook nog op het programma. Ondertussen bouwen wij voor Hasse een feestje met kindersurprise-eitjes en chips bij gebrek aan een schappelijke taart. Weer aan land komen we nog maar eens een voorbeeld van het betere speeltuinwerk tegen, prachtig gelegen aan de kustlijn. We laten de kinderen even uit en trekking vervolgens richting camping.
Het barst hier overigens van de kampeeropties waardoor op voorhand vastleggen (althans in deze periode) nooit nodig blijkt. Meerdere apps helpen bij het vinden van de meest uiteenlopende kampeerplekken - van gratis op iemands oprit gaan staan over idyllische natuurlocaties tot uitgebouwde vakantieparken met alle mogelijke faciliteiten. Heel prettig en zorgeloos reizen zo...
16 maart 2018
Met enige spijt laten we Northland achter ons. Er staat nog zoveel op ons verlanglijstje... Als laat verjaardagscadeau voor Hasse trekken we een dag naar de gezellige Auckland Zoo. Tijls vurige verlangen om een echte kiwi te aanschouwen wordt eindelijk vervuld. Van de pinguïns blijkt het moeilijk afscheid nemen voor Tijl (die in de klas “de Prettige Pinguïns” zit). Hasse (“de Wollige Wasberen”) speurt tevergeefs naar wasberen...
Op de parking zijn we getuige van een horde opvallend uitgedoste Maori die klaarblijkelijk op weg zijn naar een ceremonie of voorstelling. Probeer je kinderen maar es verder in te smeren met zonnemelk bij de aanblik van tientallen halfnaakte vervaarlijk getatoeëerde mannen in string...
17 maart 2018
We hebben nog eens het voorrecht om aan een meer te ontwaken en vertrekken vervolgens op gloeiwormavontuur. Via de terecht aangeraden organisatie Spellbound trekken we met een fantastische gids in kleine groep naar de Waitomo Glowworm Caves. De passie en ervaring waarmee onze ervaren gids spreekt over speleologie en natuur raakt mij erg. Aangrijpend om horen hoe de unieke Nieuw-Zeelandse vogelpopulatie eertijds ongezien rijk was door het compleet ontbreken van natuurlijke vijanden: er leefden geen zoogdieren aan land.Veel vogels verloren gaandeweg de kunst van het vliegen omdat ze toch niet opgejaagd werden, of ze maakten argeloos nesten op kwetsbare plekken. De flora en fauna kwam slechts 800 jaar geleden voor het eerst in contact met mensen. De voorouders van de Maori draaiden deze makkelijke prooien vlotjes in de pot. Eind 18de eeuw kwamen de Britten erbij met in hun kielzog stinkdieren (voor de pelsindustrie), gevolgd door andere geïmporteerde zoogdieren (konijnen, wezels, honden,...) die het merendeel van de resterende vogels en/of hun eieren opvraten. Slechts een fractie van de vogelpopulatie blijft over en de teller gaat nog steeds omlaag...
Maar weer over naar de gloeiwormen. Dobberend in een bootje op een stroom diep in een aardedonkere grot zorgen deze beestjes voor een wonderlijk en prachtig schouwspel. Het lijkt wel of we naar een sterrenhemel kijken.
...Ik ben even uitgetypt nu :-) Volgende keer proberen we sneller een update te sturen (hoewel ik niets kan beloven wegens zoveel te beleven!).
Gwendoline
Een heenreis van meer dan 24 uur met vier van griep herstellende mensen bleek een uitdaging. De zes uur van Dusseldorf naar Dubai had ik mij als ideaal slaapmoment ingebeeld, aangezien we opstegen om 20u45. Bleek dat er nog een avondmaal voorzien was tijdens die vlucht... Niks geen deftig slaapje. Amper een uur onderweg kreeg de reeds oververmoeide moeder bij het idee aan dergelijke slaapdeprivatie een eerste zenuwinzinking. Brave kindjes en een huilende moeder: het is es iets anders. Ik steek het op de griepnaweeën.
Een week later is het leed geleden, het snot gesnoten. Ons bioritme loopt nu synchroon met de kiwi’s, zoals de Nieuw-Zeelanders zich graag noemen, of het begint er althans op te lijken.
Zaken die ons opvallen:
- De melkweg! Wat fantastisch. Elke avond kunnen we ze in volle glorie bewonderen. Dat ik hier geen grote beer en poolster bespeur is mij ondertussen duidelijk; waarom de maan al die tijd al vermist is blijft een raadsel. Iemand?
- Het taaltje. Blijkbaar bestaat de ‘e’ nauwelijks in Kiwi Engels. De ‘i’ neemt dat over. Dat klinkt als: Does anyone have any quistions / iliven / stip forward /... “Exit” wordt zelfs eerder “Ixet”. Tijl zegt ondertussen consequent “twinty” in plaats van “twenty”.
- Ook amusant: Maori plaatsnamen. Tijl leest ze te pas en te onpas voor en beleeft zichtbaar lol aan Tutukaka, Ruakaka, Kawakawa, Piripiri. Er was ook iets met Titi maar die ontgaat me nu even.
- Zeer uitgebreide tatoeages zijn hier helemaal niet marginaal maar eerder doodnormaal, en soms ronduit indrukwekkend. Zeker bij Maori.
- Rijden doorheen het Nieuw-Zeelandse landschap is een droom. Wat een paradijs. Die verscheidenheid aan groen! Die kustlijn! Die zachte glooingen, meanderende riviertjes en palmbomen! Die wolkformaties! Bovendien draagt de bouwstijl van de woningen bij aan het vakantiegevoel: hoofdzakelijk gelijkvloers houten huisjes - net 1 groot vakantiepark.
- Toch een puntje van kritiek: we blijven verstoken van lekker brood. Kopen we in de verkeerde winkels, zitten die bakkers ergens verstopt? We vinden enkel voorverpakte toastbroden en aanverwanten.
- Ijs is wel top. Mijn eerste pikante ijsje is een feit: chili chocolate sorbet. En nog lekker ook!
- Alles is goed geregeld en doordacht. Duidelijke aanduidingen, vriendelijke maar nooit dwingende verwijzingen, veel propere openbare toiletten, her en der leuke speeltuintjes... wat is dit relax. Heerlijk.
10 - 13 maart 2018
Stefan had in Auckland een heel fijne backpackers lodge gevonden alwaar we enkele dagen konden bekomen. We speelden meteen een zak kwijt (die mét de camera) maar na een aantal levensverkortend stresserende minuten bleek hij gevonden en opzij gezet door het restaurantpersoneel. Hasse viel die eerste dag overal in slaap; Tijl bleef ondanks jetlag zijn opgeruimde zelf.
We verkenden parken met speeltuinen, het centrum (overal sushirestaurants!), de gezellige haven, kochten een rugbybal en wachtten vol spanning cycloon Hola af. Hola bleek gewoon synoniem voor een halve dag regen en wat wind... teleurstellend hoor.
En dan haalden we de campervan op. Nog voor we vanuit de jeugdherberg vertrokken waren zaten we tegen andermans bumper; dat bleek gelukkig een eenmalig incident. Spookrijdend de parking verlaten: check. Maar ons huisje op wielen is dik in orde: geen vrachtwagen maar toch ruim genoeg en praktisch.
13 - 15 maart 2018
We karren naar Northland en eindigen op een kampeerplek met zicht op watervallen - de Haruru Falls. Er is bijna niemand; idyllischer kan haast niet. De camping wordt gerund door een Aziatische familie: het voelt als een variant op onze frietchinees.
We gaan onze eerste nacht in de campervan in: wij in het tot bed omgebouwde “salon” en de kinderen boven ons in een soortement hangbed. Voor onze gemoedsrust creëren we een bedrand met de ladder. Tot Hasse ‘s nachts slaapdronken het bed blijkt te willen verlaten: plots zien we twee bengelende beentjes tussen twee laddersporten door en het volgende moment valt ze een kleine anderhalve meter naar beneden. Ze is er (en wij ook) met de schrik en enkele blauwe plekken van afgekomen...
De volgende ochtend worden we wakker met een majestueuze regenboog over het meer met waterval. Dit land houdt van ons! We besluiten de waterval van dichterbij te bewonderen en wagen ons aan een boswandeling van 10km door kiwiterritorium (de vogel kiwi, welteverstaan). Halverwege is Hasse’s pijp uit, maar 5 km onverrichter zake kiwi’s spotten was sowieso voldoende. Pas later zullen we leren dat deze loopvogeltjes humeurige nachtdieren zijn en bovendien bedreigd.
15 maart 2018
Soms lijken we wel met onze twee honden op reis, als ze weer gillend van jolijt de meeuwen opjagen... We gespen onze puppy’s vast en rijden naar de kust - The Bay of Islands. In het relaxe kustdorpje Paihia gaan we aan boord van de Dolphin Seeker. We krijgen waar voor ons geld: na een tijdje turen spotten we groepjes dolfijnen die ons vermaken met hun zwem- en springkunsten. Wanneer we verder willen varen, zwemmen ze nog tientallen meters mee tot vlak tegen de boot. Zo mooi om zien! Even onder de beruchte Hole in the Rock doorvaren staat ook nog op het programma. Ondertussen bouwen wij voor Hasse een feestje met kindersurprise-eitjes en chips bij gebrek aan een schappelijke taart. Weer aan land komen we nog maar eens een voorbeeld van het betere speeltuinwerk tegen, prachtig gelegen aan de kustlijn. We laten de kinderen even uit en trekking vervolgens richting camping.
Het barst hier overigens van de kampeeropties waardoor op voorhand vastleggen (althans in deze periode) nooit nodig blijkt. Meerdere apps helpen bij het vinden van de meest uiteenlopende kampeerplekken - van gratis op iemands oprit gaan staan over idyllische natuurlocaties tot uitgebouwde vakantieparken met alle mogelijke faciliteiten. Heel prettig en zorgeloos reizen zo...
16 maart 2018
Met enige spijt laten we Northland achter ons. Er staat nog zoveel op ons verlanglijstje... Als laat verjaardagscadeau voor Hasse trekken we een dag naar de gezellige Auckland Zoo. Tijls vurige verlangen om een echte kiwi te aanschouwen wordt eindelijk vervuld. Van de pinguïns blijkt het moeilijk afscheid nemen voor Tijl (die in de klas “de Prettige Pinguïns” zit). Hasse (“de Wollige Wasberen”) speurt tevergeefs naar wasberen...
Op de parking zijn we getuige van een horde opvallend uitgedoste Maori die klaarblijkelijk op weg zijn naar een ceremonie of voorstelling. Probeer je kinderen maar es verder in te smeren met zonnemelk bij de aanblik van tientallen halfnaakte vervaarlijk getatoeëerde mannen in string...
17 maart 2018
We hebben nog eens het voorrecht om aan een meer te ontwaken en vertrekken vervolgens op gloeiwormavontuur. Via de terecht aangeraden organisatie Spellbound trekken we met een fantastische gids in kleine groep naar de Waitomo Glowworm Caves. De passie en ervaring waarmee onze ervaren gids spreekt over speleologie en natuur raakt mij erg. Aangrijpend om horen hoe de unieke Nieuw-Zeelandse vogelpopulatie eertijds ongezien rijk was door het compleet ontbreken van natuurlijke vijanden: er leefden geen zoogdieren aan land.Veel vogels verloren gaandeweg de kunst van het vliegen omdat ze toch niet opgejaagd werden, of ze maakten argeloos nesten op kwetsbare plekken. De flora en fauna kwam slechts 800 jaar geleden voor het eerst in contact met mensen. De voorouders van de Maori draaiden deze makkelijke prooien vlotjes in de pot. Eind 18de eeuw kwamen de Britten erbij met in hun kielzog stinkdieren (voor de pelsindustrie), gevolgd door andere geïmporteerde zoogdieren (konijnen, wezels, honden,...) die het merendeel van de resterende vogels en/of hun eieren opvraten. Slechts een fractie van de vogelpopulatie blijft over en de teller gaat nog steeds omlaag...
Maar weer over naar de gloeiwormen. Dobberend in een bootje op een stroom diep in een aardedonkere grot zorgen deze beestjes voor een wonderlijk en prachtig schouwspel. Het lijkt wel of we naar een sterrenhemel kijken.
...Ik ben even uitgetypt nu :-) Volgende keer proberen we sneller een update te sturen (hoewel ik niets kan beloven wegens zoveel te beleven!).
Gwendoline
donderdag 8 maart 2018
24 hours to launch
24u before launch.
Ondertussen is iedereen ziek of ziek geweest. Hasse was de laatste der mohikanen, maar ook zij moest er aan geloven. Maar influenza is een harde tante: iedereen de griep!
Abonneren op:
Posts (Atom)